“Nog steeds 65?” Voordat ik iedereen goedemorgen heb kunnen wensen word ik op deze manier begroet door een nieuw lid van ’t Goei Smoesje. Na ja, helemaal nieuw is ze niet, ze reed net als ik een aantal jaren geleden ook al mee in het peloton. We zijn allebei herintreders. Ik veins haar niet te begrijpen en antwoord dat ik ondertussen al 68 jaar oud ben. “Nee, kilo’s!”. Het is hoog zomer en er is geen kleding die het ontbreken van gewicht kan verhullen, in welke vorm dan ook. Heb ik net twee weken lang mijn best gedaan om met behulp van ‘Weight Gainer Shakes’ het lichaamsgewicht zó te veranderen dat mijn BMI richting 20 zou gaan en dan is er iemand die in één oogopslag ziet dat het gewicht in 15 jaar tijd onveranderd is…
In het fietsen is bijna niets zo vet belangrijk als het gewicht. Dat van de fiets en vooral het gewicht van degene die erop zit. Voedingsadviseurs verdienen een goed belegde boterham met het begeleiden van professionele wielerteams, maar ook liefhebbers en ‘kneuzen’ willen er nogal eens te rade gaan. Het is niet leuk om voor dikzak te worden uitgemaakt, maar weet je hoe het is om te horen dat al je kopwerk voor niets is voor degene die in je wiel zit (“je hebt er niets aan, alles gaat erlangs”)? Of dat er niemand naast je wil rijden bij windkracht 3 of hoger omdat ze bang zijn dat je tegen ze aan waait? Of dat je, als het koud is, van iemand armstukken krijgt aangeboden
… om aan je benen te doen? Zo kan ik nog wel even doorgaan met opmerkingen die ik me moet laten welgevallen. Gelukkig ben ik gezegend met een slecht geheugen en een slecht gehoor, maar anders was ik onder het gewicht van al die opmerkingen bezweken.
Er zijn genoeg plekken om advies in te winnen teneinde wat zwaarder te worden, maar ChatGPT wees me op de al eerdergenoemde Weight Gainer Shakes. Ik geef het je doen om dagelijks een mengsel naar binnen te klokken dat bestaat uit, schrik niet, een beker volle melk, een beker Griekse yoghurt (10% vet), een banaan, een lepel pindakaas, een lepel stroop en twee lepels cacao. En dat als extraatje naast de gewone maaltijden! Twee weken heb ik het volgehouden, totdat we met een selecte groep veteranen een tocht gingen maken in Zuid-Limburg. Dertien klimmetjes stonden op het programma en halverwege besefte ik dat ik me niet moest verzetten tegen dat ondergewicht, maar dat ik het moest omarmen!
Laat de wegen omhooggaan en ik transformeer van C-renner naar niveau A en kan eindelijk eens mijn (ontbreken van) gewicht in de strijd gooien! Klimmetjes, ze kunnen me niet talrijk en lang genoeg zijn. Niemand kent de last waaronder ik gebukt ga als we in vlakke polders fietsen, wind tegen of van opzij, wat een ellende! Maar als eenmaal de weg omhoogloopt, dan lukt het me om van het gros weg te rijden en mijn kuiten te laten zien (“Heb jij die?” Ook al zo’n denigrerende opmerking!) Voortaan geen surplus aan eiwitten en vetten, maar liever een overvloed aan klimmetjes zodat opnieuw het Cruijffiaanse “elk nadeel heb zijn voordeel” doet gelden.
Dus ja, ik ben nog steeds 65 en het ziet er naar uit dat daar niet 1-2-3 verandering in gaat komen. Opmerkingen daarover gaan vanaf nu langs me heen (net als de wind, ik zal het zelf maar zeggen), gelukkig heb ik een dikke huid! Hopelijk staan er voor volgend seizoen wat vaker ritten op het programma met flink wat hoogtemeters. Dat zou vet zijn!
Jan Coppens