Banden

Het moest er een keer van komen dit jaar: een lekke band met mijn nieuwe racer. Nou ja, niet meer echt nieuw, vorig jaar heb ik er ook al 3848 km mee gereden. Toen is me dat bespaard gebleven, maar tijdens de rit van enkele weken geleden gebeurt het onvermijdelijke. Even is er ongeloof en probeer ik tegen beter weten in een keer te wippen met de fiets, of hoe noem je dat, om te voelen of mijn gevoel me niet heeft bedrogen, maar als de band tegen de velg komt weet ik hoe laat het is. Gelukkig ben ik niet alleen en het roepen van “LEK!” heeft onmiddellijk effect. Dat roepen heeft een stereotiep gedrag tot gevolg, ik hoop dat jullie het herkennen. Het verdeelt namelijk de groep op een manier waar sociologen en psychologen interessant studiemateriaal aan zouden kunnen ontlenen. Het eerste deel van de groep veinst niets te horen en rijdt nog een stukje door om op gepaste afstand van ‘het probleem’ te stoppen, het tweede deel stopt en gaat met de handen over elkaar staan kletsen en bekijken hoe jij dat klusje gaat klaren en het derde deel stopt en heeft bijna al het gereedschap in handen om te komen helpen.

Nou ja, aan de slag dan maar. Het wisselen van band loopt gesmeerd totdat de buitenband weer op de velg moet. Wat ik ook probeer en hoe ik ook mijn niet geringe krachten aanwendt om de band over de velg te krijgen, het lukt me niet. Ik prijs me gelukkig dat zowel Toon als Wil zich over de band ontfermen en het is pas als zij gebroederlijk de handen aan het wiel zetten dat het laatste plopje te horen is en de band zit waar ie moet zitten. Je zou kunnen zeggen dat de fiets weer rijklaar is gemaakt met maar liefst 2HP. Normaal gesproken staat dat voor Horse Power, maar in deze situatie  voor Hubers Power en ik weet ondertussen ook dat een paard van goeden huize moet komen om te kunnen wedijveren met deze twee mannen. Er volgt nog een demonstratie van het gebruik van een patroon (zit al jaren in mijn fietstasje, maar heb ik nog nooit nodig gehad) en we kunnen verder.

Nog geen week later gebeurt hetzelfde, met dit verschil dat er deze keer geen afvaardiging is van de familie Hubers. Ik kijk eens goed om me heen, en natuurlijk wil ik geen afbreuk doen aan de kracht en het technisch vermogen van mijn fietsmaten (die van mezelf zijn me helaas bekend), maar ik schat de kans op een succesvolle afloop gelijk aan de kans op 5 zessen bij het gooien van evenzoveel dobbelstenen. Toch maar proberen de binnenband te wisselen ervoor zorgen dat we weer snel verder kunnen.  Ook al is de band wellicht wat opgerekt vorige keer en heb ik de techniek goed afgekeken, er is geen beweging in te krijgen. Mijn hulpeloze blik wordt beantwoord met een of twee goedbedoelde pogingen, gevolgd door dezelfde hulpeloze blik. Plots is daar Gerard met de ‘Rehook Tyre Glider’! Een stukje blauw plastic dat op de rand van de velg gezet kan worden en waarmee de band op zijn plek kan worden geduwd. Er volgt een demonstratie en warempel, het lukt!

Je kunt je voorstellen dat ik nog dezelfde dag zo’n tooltje heb gehaald en om van het gedoe met patronen af te zijn koop ik ook nog een mini elektrische fietspomp. Die twee hulpmiddelen zitten voortaan standaard in mijn fietstasje, zodat ik bij de eerstvolgende keer dat iemand “LEK!” roept bij de groep hoor die klaar staat om een handje toe te steken. Zo zie je maar, het gaat bij fietsen vooral om het hebben van goede banden, zowel de banden die op je fiets liggen als goede banden met de overige groepsleden.